کاشت حلزون: زمانی که سمعک برای شنیدن کافی نیست

چرا ایمپلنت حلزونی را انتخاب می‌کنید؟

شایع‌ترین نوع کم‌شنوایی، کاهش شنوایی حسی است. کاهش شنوایی حسی به معنای آسیب دیدن سلول‌های مویی حلزون گوش است. سلول‌های مویی آسیب دیده نمی‌توانند صدا را به عصب شنوایی منتقل کنند.

سمعک و کاشت حلزون هر دو راه حلی برای کمک به افراد کم‌شنواست. با این حال، تفاوت‌های زیادی در نحوه کار آن‌ها وجود دارد.

سمعک‌های امروزی کارهای زیادی مانند تطبیق خودکار با محیط‌های پر سروصدا، کاهش صدای باد و غیره انجام می‌دهند، اما مهمترین کار سمعک‌ها تقویت صداست. این ویژگی برای افرادی که سطح شنوایی کافی برای استفاده از سمعک را دارند مناسب است. اما برخی از افراد این سطح از شنوایی را ندارند، بنابراین سمعک به تنهایی نمی‌تواند نیاز آن‌ها را برآورده سازد.

برای کسانی که کم‌شنوایی حسی دارند و سمعک برای آن‌ها کافی نیست، ممکن است کاشت حلزون بهترین گزینه انتخابی باشد. کاشت حلزون یک روش جراحی است، در حالی‌که سمعک با سطح شنوایی موجود شما کار می‌کند و مطابق با آن تنظیم می‌شود. کاشت حلزون جایگزین عملکرد گوش داخلی و شنوایی شما می‌گردد.

اجزای تشکیل دهنده ایمپلنت حلزون

ایمپلنت حلزون از دو بخش تشکیل شده است:

یک پردازنده خارجی و ایمپلنت داخلی. پزشکان جهت ترمیم سلول‌های مویی آسیب‌دیده، ایمپلنت مغناطیسی را سر گیرنده حلزون قرار می‌دهند. یک پردازنده خارجی که قابلیت جابجایی دارد، از طریق آهنربا به ایمپلنت داخلی متصل می‌شود و زمانی که اتصال برقرار شد، میکروفون‌ها صدا را دریافت می‌کنند.

• پردازنده خارجی دارای چندین قسمت مختلف می‌باشد. شکل کلی آن بسیار شبیه سمعک است و دارای میکروفون‌هایی است که صدا را دریافت می‌کنند. برخی از افراد برای امنیت بیشتر برای این بخش قالب‌گیری می‌کنند تا ایمپلنت از بین نرود، درحالی که این بخش فقط لوازم جانبی ایمپلنت می‌باشد و برای کاشت حلزون قالب‌گیری لازم نیست. تفاوت اصلی بین سمعک و پردازنده ایمپلنت این است که درایمپلنت آهنربایی وجود دارد که به آن وصل می‌شود.
• روشن و خاموش کردن پردازنده خارجی صدمه‌ای به آن نمی‌زند. درواقع، کاربران کاشت حلزون فراموش می‌کنند که چیزی روی سر آن‌ها قرار گرفته است. دقیقا مثل عینک که ممکن است اوایل برایتان کمی غیرمعمول باشد، اما بعد از اینکه به آن عادت کردید فراموش می‌کنید که عینک دارید.

• ایمپلنت داخلی قابل مشاهده نیست، زیرا طی عمل جراحی زیر پوست قرار می‌گیرد. این ایمپلنت دارای مغناطیس دایره‌ای شکلی شبیه به پردازنده خارجی، آنتنی که با آهنربا پیچیده شده همراه گیرنده و شبیه‌ساز و دو نوار است. این دو نوار درواقع سیم‌های الکترود هستند. آرایه این الکترودها درست مانند حلزون گوش است و به جای آن قرار می‌گیرد. این الکترودها اعصاب شنوایی را تحریک می‌کنند و در نتیجه صدا از طریق مغز دریافت می‌گردد.

ایمپلنت حلزون چگونه کار می‌کند؟

وقتی کاربر ایمپلنت حلزون را روشن می‌کند، آن را پشت گوشش قرار می‌دهد و آهنربای خارجی به آهنربای داخلی وصل می‌شود و موارد زیر در چند ثانیه اتفاق می‌افتد:

• ابتدا صدا توسط میکروفن‌های پردازنده خارجی که در قسمت بالای بدنه قرار دارند دریافت می‌شود. این صدا به بخش پردازنده روی ایمپلنت فرستاده می‌شود.
• سپس صداهای دریافت شده در پردازنده به سیگنال‌های رمزگذاری شده تبدیل می‌شوند. این سیگنال‌ها به ایمپلنت داخلی منتقل می‌گردند که زیر پوست قرار دارند. به خاطر داشته باشید که این مبادله فقط زمانی اتفاق می‌افتد که اتصال دو آهنربا برقرار باشد.
• ایمپلنت داخلی شامل قطعات محرک الکترود و گیرنده می‌باشد. سیگنال‌های رمزگذاری شده از پردازنده دریافت شده و سپس برای شبیه‌سازهای الکترود ترجمه می‌شوند.
• سپس شبیه‌سازهای الکترود یک بار الکتریکی ریز به فیبرهای عصب شنوایی می‌فرستند تا حس صوتی ایجاد شود. این حس بلافاصله برای تشخیص به مغز فرستاده می‌شود.

مزایا و خطرات کاشت حلزون

زمانی که برای کاشت حلزون تصمیم‌ می‌گیرید باید هم مزایا و هم خطرات آن را در نظر داشته باشید.

برخی از خطرات این کار عبارتند از:

• از آنجایی که کاشت حلزون یک عمل جراحی است، همیشه خطرات مرتبط با آن نیز وجود دارد. برای کاشت از بی‌حسی موضعی استفاده می‌شود. این عمل یک جراحی سرپایی است که فقط به یک برش کوچک پشت گوش نیاز دارد. این عمل جزء جراحی‌های بی‌خطر می‌باشد.
• پس از انجام عمل، فرد دریافت کننده ایمپلنت اجازه MRI ندارد ، زیرا در MRI از مغناطیس استفاده می‌شود. بنابراین باید از روش‌های جایگزین تصویربرداری پزشکی مانند سونوگرافی یا CAT اسکن استفاده شود.
• این عمل یک تغییر کلی است. در این عمل، تمام سیستم شنوایی از گوش خارج شده و با ایمپلنت جایگزین می‌شود. پس از کاشت، امکان استفاده از سمعک دیگر وجود ندارد. با تمام این موارد، موفقیت‌های زیاد در کاشت حلزون، باعث شده تا کاربران با انجام آن موافقت نمایند.

مزایای این عمل عبارتند از:

• از آنجایی که کاشت حلزون نسبت به سمعک شانس شنوایی بیشتری دارد، کاربران بیشتر به این عمل روی می‌آورند.
• به دلیل اینکه سیستم شنوایی کلا تعویض شده، گیرنده کاشت حلزونی این امکان را دارد که از طریق فن‌آوری‌های نرم‌افزاری کلیه تنظیمات و مراقبت‌های بهداشتی را انجام دهد.
• میکروفن‌های ایمپلنت می‌توانند درجایی که صدا دریافت می‌شود تمرکز کنند و در محیط‌های پر سروصدا تنظیمات لازم را انجام دهند. بررسی‌های منظم برنامه‌نویسی امکان تنظیم و استفاده از ابزار مختلف را به منظور استفاده بهینه از قابلیت‌های میکروفن فراهم می‌آورد.
• مطالعات نشان می‌دهد کسانی که از کاشت حلزون استفاده می‌کنند در مقایسه با استفاده از سمعک درک بهتری از جملات دارند. این امر نشان‌دهنده این است که کسانی که با سمعک شنوایی خوبی نداشته‌اند، کاشت حلزون تجربه شنوایی خوبی را برای آنان به همراه داشته است.

آیا کاشت حلزون برای شما مناسب است؟

همه افراد واجد شرایط جراحی کاشت حلزون نیستند. شرایط خاصی برای انجام این عمل لازم است که برخی از شرایط عمومی این عمل اشاره می‌کنیم:

• کودکان 12 تا 24 ماهه که کم‌شنوایی حسی عمیق دارند.
• کودکان 2 تا 17 ساله که کم‌شنوایی حسی شدید دارند.
• افراد بالای 18 سال که کم‌شنوایی حسی متوسط تا عمیق دارند.
• اگر سمعک به شما هیچ کمکی نمی‌کند، شانس واجد شرایط بودن این جراحی را برای شما افزایش می‌دهد.
• کاشت حلزون برای کسی مناسب است که برای کارکردن با آن آمادگی داشته باشد. با این که شما برای اولین بار ایمپلنتتان را روشن کنید کار تمام نمی‌شود. زمان لازم است تا مغز خود را به وجود این فن‌آوری عادت دهید. شما سیستم شنواییتان را با یک ماشین جایگزین کرده‌اید.
• گفتار درمانی و ویزیت‌های متعدد ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی شنوایی در مراحل بعد از عمل جراحی کاشت حلزون، چیزی است که فرد دریافت کننده را به موفقیت می‌رساند. داشتن حامیان قوی مانند خانواده، دوستان و همکاران به کاربر کمک می‌کند تا با انگیزه بیشتری در مسیر درست حرکت کند.
• البته همواره صحبت و مشورت با یک ادیولوژیست بهترین راه برای سنجیدن شرایط شما برای این عمل جراحی است.

منبع:

https://www.earq.com/hearing-health/articles/cochlear-implant-success